سخن دل

با کسب اجازه از محضر استاد عزیز علیرضا قزوه

(خلیفه نیستی   سلطان هم     فقط امام اول مظلومانی)

می شد که تو هم خود را ولی نعمت ملتی بدانی

اما نشنوی صدای آه مظلومان را در نزدیکی گوشت

نشنوی صدای دادخواهی زنانی را

 در برابرظلم رفته بر شوهرانشان

می شد که تو نیز در برابر انتقادها و دشنامهای

 مردمان خسته از رنج از روزگار

زبان به کام نگیری      سکوت نکنی

یا اشک از چشمان پاکت فرو نریزد

می شد که فریاد های مخالفان را در نطفه خفه کنی

و با وجدانی آسوده دم از مردمداری و مردمسالاری دینی بزنی

می شد که پنج سال نه     تمام بیست وپنج سال قبلش را

حاکم باشی       مگر نمی شد؟

به شرط تاسی از خلفای راشدین

می شد تنها سخن از عدل بگوئی

اما حتی هجایش را ندانی

و تنها با بازی واژه ها مردمی را به آن دلخوش کنی

می شد که دم از مهر وعدالت بزنی و

خود را اسطوره عدالتخواهی بدانی

ودر حکومتت کودکانی باشند که

 آرزوی دیدار پدر داشته باشند

و تو آب هم در دلت تکان نخورد

می شد که در حکومتت کارگزارانت با حرص

 ثروت و قدرت بیشتر

مردمان کویت را با روح و جانشان به زنجیر بکشند

و تو سکوت کنی !

آری می شد ، می شد که تو شب آسوده بخوابی

وصبح دستور حمله به نقطه ای را صادر کنی

به جرم انجام آنچه خلاف شیوه و روش تست

می شد که زنان و کودکانی را از داشتن سایه پدر

 محروم کنی و آنوقت

برای آسودگی وجدانت سازمان حمایت از حقوق بشر را بنا کنی که ...

اما تو اینگونه نبودی!

می شد که مثل تمام سرمداران زر و زور روزگار ما باشی

و تازه وجهه خوبی هم داشته باشی

و مردمت را به مناسبتهای مختلف به حمایت و مشروعیت خود بخوانی

آری می شد !   اما...

مولای من تو اینگونه نبودی

و امروز که ما درانتظار حکومت الهی فرزندت هستیم

می دانم که او نیز

می شود که بیاید و

گوی قدرت را از دست زورمداران بربایدو بشود

سلطان و آقای جهان

با یک دنیا مقبولیت کذائی

اما می دانم که او نیز چون تو مظلوم است

و منتظر وعده الهی که بیاید

با یک دنیا خواسته های خوب و واقعی برای منتظرانش

اما مولای من ! مرا ببخش

سزاوار نبود آنهمه خوار در چشم و استخوان در گلو بودنتان!