بیتهائی از ساقی نامه مهدی سهیلی‌

د‌ر این شبکوچه سرد غریبی
من و تا صبح درد بی نصیبی

بیا‌ساقی طنین نای من باش
رفیق خلوت شبهای من باش

بیا ساقی که من هم اهل حالم
هم اهل حالم و هم بی خیالم

بیا از دور هم با هم بخندیم
جدائی هایمان را پل ببندیم

بزن ساقی سه تاری عاشقانه
که باز آمد بهاری غمگنانه

                                                 بگو ایل شقایق کی می آیند
                                                 پرستوهای عاشق کی می آیند

                                                 کسی ای کاش بارانی نپوشد
                                                 لباسی غیر عریانی نپوشد

                                                 چرا در کام هم زهرند مردم
                                                 چرا با خویش هم قهرند مردم

                                                 اگر ریگی به کفش خود ندارند
                                                 چرا پا بر سر هم می گذارند

                                                 بیا قدر محبت را بدانیم 
                                                 دوبیتی های بابا را بخوانیم

دلی دارم خریدار محبت 
کزو گرم است بازار محبت

لباسی بافتم بر‌ قامت دل 
ز پود محنت و تار محبت

بگو پس کوچه ها نامهربانند 
در و دیوارها بی همزبانند

ببین که در زمین و آسمانها
شده از عشق خالی آشیانها

هوا همواره طوفانیست ساقی 
دل مردم زمستانیست ساقی

                                               زمانه خالی از اسطوره ها ماند
                                               زمین در حسرت یک پوریا ماند

                                               بیا در حسرت یک گل بگرییم 
                                                کمی با یاد داش آکل بگرییم 

                                               کجایند آن همه مردم کجایند ؟
                                               خدایا قیصر و فرمان کجایند ؟

                                               ببین غفلت چه کاری دستمان داد
                                               به روی دستمان سهراب جان داد

                                               زمین شهر سیه پوشان شده باز
                                               پر از خون سیاوشان شده باز

به هنگام زوال کهکشانها
تهی شد دست و بال آسمانها

اگر از دست دادم دین خود را
به دست آورده ام شیرین خود را

نگین کوچکی از دست دادم
به جان تو ولی بسیار شادم

از آن رو پای در ره می گذارم
که سر بر دامن بلقیس دارم

به خون خفتند در خواب محله
جوانمردان‌ قصاب محله

                                                چه شد عشق و وفای ساده ما
                                                صفای سفره آماده ما

                                                 دل من با وجود این قضایا
                                                 هنوز از عشق می گوید خدایا

                                                  .............

شور زندگی

شور زندگی ... ترکیب قشنگیه از دو کلمه‌ای‌ که هر دو‌ جون دارن با خوندنش یه حس

تحرک و سر‌زندگی توی بند بند وجودم جاری میشه

فکر می کنم چیزیکه ما آدما تو زندگی ماشینی امروز گمش کردیم و حتی‌ بعضیهامون

دنبالش‌ هم نیستیم . راستی چرا این شور و نشاط رو از زندگی با دستای خودمون

گرفتیم ؟

می دونید وقتی داشتم داستان زندگی نقاش معروف ونگوگ رو می خوندم به این

مسئله‌ فکر‌ می کردم که پشت چهره‌ آدمای‌ بزرگ و موفق همیشه یه دنیا حرفه

از رنجشون از تلخیها و شیرینی هائی که از سر گذروندن

اما مهم این گذروندنه که اونا چطور تونستن این جاده زندگی رو سراسر با‌ شور و

حرارت طی کنند حتی‌ناامیدیهاشون هم در پشتش یه نشاط و تحرک مثال زدنی بوده

حالا ‌زندگیهای ما آدمای عادی هم لااقل باید برای خودمون مهم باشه ما می تونیم

با‌پیدا کردن اون معنی قشنگ زندگی که برای هر کدوم ما یه جائی زیر طاق این آسمون

نوشته‌شده به زندگیهامون یه جور شور و نشاط و طراوت هدیه کنیم

ما آدما نباید و در واقع حق نداریم که روزهای با ارزش زندگی رو به رخوت و سستی و

یاس بگذرونیم ما باید سهم واقعی خودمون رو از عشقی که خدای مهربون در وجود

ما به ودیعه گذاشته بگیریم و ضربدر تمام خوبیهای دنیا کنیم تا همه با هم از شور زندگی

لذت ببریم .

غرق در کودکی

در‌ برنامه کاری خودم

یادداشت می کنم

ساعت پنج پنج ساله شوم                       کوچکتر از همه شما

می خواهم پنج ساله شوم             و تا مادر اجازه نداده شعرم‌ را برای هیچ کس نخوانم

می خواهم پنج ساله شوم  فارغ از تمام نگاههای هرزه گر

                                                                هر چه را که می خواهم ببینم

می خواهم شبها رویایم را در مشتم بگیرم

                                               و اگر فردا تو مهمانم شدی

مشتم را توی دست تو باز کنم   می خواهم غروب هر روز به فکر فردا نباشم

                                                              می خواهم پنج ساله شوم 

                                              سروده دوست مهربانم سمانه طهماسبی