خدا ...خدا... خدا...
تا حالا شاید به این فکر نکرده بودم که تو اینقدر دوست داری بنده هات صدات کنن
حتی از شنیدن اسمت از زبون یه بنده اونقدر ذوق زده بشی که بخوای باز هم صدات کنه
بازم انگار من کمترین ناخواسته قدرت و شوکت تو عزیز دل رو با ناتوانیهای خودم سنجیدم
یادم رفت که تو منو و همه بنده هات رو حتی بیشتر از خودشون دوست داری .
کاشکی می شد تو هر نفسم اسمتو صدا کنم و تو هم با تمام مهربانیهای بی انتهایی
که خاص خودته جوابمو بدی و من هم از ذوق این وصل سر به آسمانها بذارم.
راستی اگر ما آدما واقعا حس میکردیم که تنها تو و یاد تو بزرگترین سرمایه زندگیهامونه
هیچ چیز دیگه ای ازت نمی خواستیم اما تو اونقدر بلند نظری که با کم ما هم شاد میشی .
معبود من عنایتی کن که خواسته هامون رو تنها از درگاه پرلطف و کرمت و ازدست
با سخاوتت بگیریم. آمین
خرداد رو دوست دارم با یه جور خودخواهی چون خدای مهربون تو یکی از روزهاش با
امیدواری همیشگی که خاص خودشه اجازه داد من هم پا به عرصه این دنیا بذارم
یه فرصت خوب برای یه زندگی خوب .
اما روزهای پایانیش غم خاصی رو به تنم میریزه چون خدا یکی از بنده های خوب و
پاکش رو به میهمانی ابدی خودش دعوت کرد تا بیش از این بی مهریها وبی عدالتیهای
نامردمان پست روزگار روح بزرگش رو آزار نده .
شریعتی در دوران خود تمثیل کوچکی از مولا علی در عصر جهالتها و نامرادیها بود. او
که قلم را اسلحه خویش برگزیده بود چون مولای خویش ناگفتنی های بسیاری را
بر تن پاک کاغذ نگاشت که کس را گوش شنیدن آن نبود .
استاد آنقدر لطیف و گویا سخن میگفت که هنوز گویی خواندنش نوای قلبی ترا بازگو
میکند
اما صد حیف که او نیز پس از گذر سالیان دراز چون پیشوایش علی (ع) در پس غبار
زمان مظلومیتش بیشتر عیان میگردد.
و چون مولایش که تنها تظاهر به پیرویش راه خودنمائی آدمیان گشته سخنان و
نوشته های او نیز وسیله تظاهر به روشنفکری و آزاد‌اندیشی شده است.
او که خود تنهائی را برای روح پاک و زخم خورده اش همدمی مهربان برگزیده بود خود
میدانست که:( حتی اگر فردا دیگر نگذاشتند که برگردم حتی اگر دیگر نتوانستم آواز
بخوانم طنین آوای من که از درون صومعه بر می خاست همواره در این کوهستان
خواهد پیچید.)
آری صدای او در همیشه زمان آوای آزادی و عدالت برای آزادگان تاریخ است.
یاد و نامش همیشه پاینده