گفتم : به تو از بازی بیداد زمانه گفتی : که تو را چند بود داد و بهانه
گفتم : که مرا عاقبت عمر نه این است گفتی : که تو را چرخ و فلک مهر همین است
گفتم : گذر عمر بدین شکل روا نیست گفتی : که تو را در ره آن چون و چرا نیست
این روزها اونقدر ثانیه ها و دقایق عمر به سرعت می گذرند که ناخودآگاه ذهن آدما رو با همه
مشغله هاشون به فکر فرو می برند که عمرمون داره به سرعت برق و باد می گذره و ما هنوز
در پیچ زمانه جا مونده ایم و تازه اینکه با هر روزی که می گذره ما یک روز به پایان زندگی
نزدیکتر می شیم
به پایانی که اسمش رو مرگ گذاشتن و تازه خودش یه شروع قشنگ دوباره س که اگه
تونسته باشیم تو بخش اول به معنای واقعی زندگی کنیم اون وقتکه رسیدن به بخش دوم
آرزو و دعای هر روزمون می شه
چون تازه قسمت اصلی و حقیقی زندگیمون شروع می شه و تازه ما به اصل نهادمون
برمیگردیم و از رنجهای این سرای فانی رها می شیم و کاش اونقدر خوب باشیم که
خدای مهربون همونطور که وعده داده کسانی را که دوستشان بدارم به سوی خود
می خوانم
مارو هم زودتر به میهمانی ابدی خودش و در جوار حرم امن خودش جای بده .
غروب روز جمعه چه رنگ و بوئی داره
وقتی می یاد با حسش غم به دلت می یاره
از صبح همش منتظر تا ببینی که یارت
کی از راه درازش پا تو خونت می ذاره؟
تمام روز می شینی تا ببینی عزیزت
با اون دل بزرگش دست به سرت می‌ذاره ؟
حس غریبی داری توی روزای جمعه
تا آشنات بیادش دلت قرار نداره
خدا خدا می کنی نکنه این دفعه هم
زمونه با بدیهاش پا رو دلش بذاره
غروب که از راه اومد باز می بینی نیومد
تو موندی با یک دل منتظر بیچاره
دلت بهونه داره بهونه غریبی
با این کارش اشکاتو توی چشات میاره
یاد خدا می افتی با اون صبر جمیلش
بعد دلت با غصه ش یه کم آروم می گیره